Məndə bu suala cavab axtarıram.Ancaq şübhələr.. Mənim fikrimcə buna səbəb bizim insaniyyətimizdir.Biz mənimsəməyi xoşlayırıq hətta insanları belə.Ona görədə yanında səninlə gəzən,qucaqlaşan bir insanla dost olmaq çətin gəlir.
Hətta sevgi sönsə belə onun barəsində dost kimi danışmaq çətin gələcək,ürəyindən qara qanlar axacaq.Sən bu hissləri başa düşə bilməyəcəksən sevgi ölüb amma evə gələn kimi qəmli musiqiyə qulaq asır və onunla olan hər an yadına düşür onlu günlər necə sevirdiz,necə küsüb-barışırdınız.
Amma birdən ayılırsan və anlayırsan oldu keçdi o daha senin yarın kimi sənə lazım deyil.Nədir səbəb? Heç özündə bilmirsən bezmisən ondan daha dost kimidə görmək istəmirsən.Bu idi senin sevgin bes ona görə ölümə belə gedərdin?Nə oldu?
Dostluq o zaman yarana bilər ki,haçan hər iki tərəfin hissləri bir-birinə ölüb.
Bəs siz dünyalar qədər sevdiyiniz insanla ayrıldıqdan sonra dost ola bilərsiniz?
